Naseizoen

Nadat we ons nog prima vermaakt hebben in Tirana, zijn we donderdagochtend doorgereisd naar Berat, een historisch stadje dat een plaats heeft weten te veroveren in de Unesco lijst. Na een dag hier rondgesjouwd te hebben (het was erg heet), waren we er wel weer aan toe om richting kust te gaan.
Het reizen in Albanie is bijzonder. Nu we in dit land rondlopen en -reizen is het niet moeilijk te begrijpen dat het aantal ongelukken hier erg hoog ligt. In de stad ben je als voetganger je leven niet zeker, zelfs niet als het voetgangerslicht op groen staat, waardoor het af en toe een hele onderneming was om aan de overkant te komen. Ook wanneer we ons per taxi of bus in het verkeer begeven houden we af en toe ons hart vast, niet alleen vanwege de vele keren dat de rand van de 'afgrond' wel erg dichtbij was, maar vooral omdat de wegbevolking alleen maar uit wegpiraten lijkt te bestaan. Daar komt nog bij dat het aantal wegen dat in redelijke of goede staat is op een hand te tellen lijkt. Veel wegen zijn erg slecht, waardoor je heen en weer geschudt wordt door de bus, en met allerlei vreemde manoeuvres geprobeerd wordt de ergste gaten te ontwijken, wat dan ook weer niet altijd de meest veilige manier is, vooral niet als er tegenliggers aankomen. Stille getuigen van de bizar slechte veiligheid op de weg zijn de gedenktekens die we om de haverklap voorbij zien komen langs de kant van de weg.

Maar goed, ook de weg naar de kust was weer spannend, met name omdat we een behoorlijk hoge bergpas over moesten, het uitzicht was daarentegen prachtig en een mooie afleiding. In de bus ontmoeten we een bijdehand Albanees jongetje dat behoorlijk goed engels praat, en dat dan ook graag doet. Hij laat ook duidelijk weten waarom hij zo zijn best doet om engels te leren: 'English.. Money, No English.. No Money'.

Dan Dhermi, een kustplaats aan de Ionische kust. De beschrijving in ons boek klinkt veel belovend: in het hoogseizoen zijn de bars, restaurants en stranden bepakt met stedelingen uit Tirana, expats en ferryloads vol Italianen. We komen aan in iets wat maar net aan een gehucht is, wat vrijwel volledig uitgestorven is, het gros van de hotels, campings en restaurants is dicht of nog nooit open geweest. Op het strand lopen meer koeien dan er mensen zitten, en het aantal bunkers is dan nog weer groter dan het aantal koeien. Gelukkig is er bij ons hotel nog wel wat leven, en ook de 'Yacht club' een verschrikkelijk hip uitziende club op een soort steiger laat de hele dag van zich horen met goede beats. Na twee dagen gewacht te hebben tot het wat drukker wordt dan alleen de barman, wagen we zaterdagavond toch een poging een drankje te doen. Nadat we de barman (die op een bank lag te slapen) een cocktail hebben laten maken (koffie en bier had hij niet) komen er nog een aantal van zijn maten een duik nemen maar daar blijft het dan ook bij.. Ondanks dat het heel anders was dan verwacht genieten we heerlijk van de prachtig heldere zee, het uitzicht en de heerlijk stille strandjes. Het is wel moeilijk voor te stellen dat het hier in het hoogseizoen helemaal volloopt...

De laatste avond ontmoeten we nog een leuk duits stel waar we mee eten en drinken. Onze halve liters in ons koelkastje hebben we dit keer wel verborgen kunnen houden...

Maandag doen we een poging om naar Montenegro te komen, we weten niet of dit gaat lukken in een dag, maar we vertrekken vroeg (05:30) en tot aan de laatste Albanese stad voor de grens gaat het voorspoedig. Daar lopen we een beetje vast omdat het grensoverschrijdend vervoer nooit echt op gang is gekomen. Wanneer Benjamin uit gaat zoeken wat er voor mogelijkheden zijn komt hij met twee gasten terug die ook naar Montenegro willen en omdat er pas over ruim twee uur een bus gaat een taxi willen delen. Een van de jongens regelt ergens een man (nog niet eens een taxi) die ons wel naar Montenegro wil brengen. Het voelt niet echt comfortabel (Aha-erliebniss), maar we hebben niet zo heel veel keus. Dus gaan we met een bont gezelschap in de auto op weg naar Montenegro. De taxichauffeur is dik, oogt wat nors en 'rookt' de hele weg dezelfde onaangestoken sigaret, de jongen die alles heeft geregeld is een drukke, bijdehante Kosovaar die in Montenegro naar pianoles moet (?), en onze andere metgezel is stil en vreemd. We kunnen niet echt ontspannen maar uiteindelijk komen we veilig aan in het Albanese stadje van Montenegro. Nog maar 1 busreis te gaan! Aangekomen in Budva is vooral het contrast groot, het is hier netjes, schoon, luxe hotels, grote dure jachten en arrogante mensen. Welkom terug in Kapitalisme! We gaan lekker met de meute mee en genieten lekker decadent van een overpriced ligbedje op het strand. We gaan proberen vanavond ergens Ajax te kijken, maar ja, ' Who watches Ajax!!', aldus de reactie wanneer we een poging wagen om te kijken of het ergens uitgezonden wordt....