Prachtige steden

Kashan is leuk. Hier hangen de mannen nog voor de moskee en is er koud baltika malt bier. We bezoeken uiteraard de bazaar, een moskee en oude historische huizen. Overdag in de bazaar is er een begrafenis gaande, mannen slaan met veel kabaal op hun borst en zingen liederen, wat lekker door galmt. Later op de dag staat de Arabische lijkenkist netjes naast de slagerij gepresenteerd. S avonds gaan de mannen(Peter en ik) shoppen. Peter is al tijden druk met souvenirs, maar tot gerichte aankopen komt hij niet. We besluiten om terug te gaan naar de tasjes winkel. Hanna en Marije hebben die middag met veel twinkeling in de ogen naar zijden tasjes staan kijken. Nadat de man ons vertelde dat het €12,50 per tasje is, hebben we nee staan knikken en zijn we weg gegaan. In de avond was dus onze kans om de vrouwen alsnog dolblij te maken. We geven de tasjes onder het mom van een Moederdag cadeau en aardigheidje. De sfeer is weer eens goed 's avonds. Het hotel waar we liggen is uitermate relaxt. We hebben een kamer die lijkt op een kerk en de binnenplaats is een verademing van rust, de kinderen zijn hier opgebloeid.

De volgende dag vertrekken we uit het conservatieve Kashan om per taxi naar Abyane te gaan. Peter heeft stevig onderhandeld, waardoor we ook nog een stop bij de Unesco hotspot de Fin Gardens hebben kunnen regelen. Bij de ingang worden bussen Iraniërs uitgekotst, het is een drukte van jewelste. Het zijn inderdaad tuinen: er ligt gras en er staan wat gebouwtjes. Voor ons niet een topattractie, gaap gaap. Maar dan slaat het om, ineens is er wel een attractie, samsungs, huawei's en nokia's komen te voorschijn. Er bevinden zich steeds kringen met mensen om Marije en de kinderen. En in de verte zie ik zelfs dat Peter staat te poseren met wat gezinnen. Gekker moet het niet worden. Terwijl de vrouwen richting de historische hammam lopen, worden Peter en ik nog aangesproken door een oudere vrouw of we met haar dochter op de foto willen. Als Leonardo di Caprio en Tom Cruise lopen we naar een knappe dame waarvan het haar aardig uit de doek waait, miss Persia. De kiekjes worden genomen en we banen ons een weg naar de hammam. In de kleine gangetjes van het gebouw zijn Marije, Hanna en de kinderen inmiddels ingesloten door een gillende schoolklas met meisjes. OK genoeg hier, we gaan weg en komen tot rust in de auto.

Onderweg naar Abyane wordt de auto waar Marije en ik in zitten nog even aan de kant gehaald. Politie controle. De autopapieren worden grondig bestudeerd en goed bevonden. Dat de linker spiegel van onze auto compleet ontbreekt lijkt geen enkel probleem te zijn. We mogen verder rijden.

Bij het hotel blijkt er weer een probleem te zijn. Wederom is er slechts 1 kamer voor ons vrij, terwijl we 2 kamers geboekt hebben. Het is druk in het hotel, de verjaardag van Mohammed ofzo. Ik ben er klaar mee dus besluit luidruchtig het tweede hotel in het dorp te bellen (er zijn er maar twee). Als ik op hang komt de oude dame van het hotel naar ons toe en ineens is alles mogelijk. We krijgen alsnog 2 kamers.

Abyane is een leuk bergdorp. Hier zijn de straten en huizen rood, zitten vrouwen in klederdracht en klimmen de ezels door de straten. Terug in het hotel ontpopt de oude dame zich tot een ware derde oma voor de kinderen. Aan snoepjes en fruit geen tekort en ze steken zelfs nog een soort rokend bbqtje aan waar ze mee rond zwaaien. Dit geeft namelijk geluk voor de kinderen. Jammer alleen dat de receptie vervolgens een halfuur blauw heeft gestaan van de rook. Oma neemt het ook niet zo nauw met de regels en trekt steeds de hoofddoeken van Marije en Hanna af. Het hotel is hier leuk, er zit een papegaai die miauw kan zeggen en het krioelt er van Nederlanders die met koning aap op pad zijn. Geen oordeel, maar we zijn blij dat we zelfstandig zijn gegaan.

De volgende dag vertrekken we naar Esfahan. Dit is fantastisch, er ligt er een levensgroot plein (2e grootste van de wereld), een kilometers lange bazaar, en prachtige bruggen over de rivier. Ook hier aan aandacht geen gebrek, maar dat is geen nieuws meer. Op vrijdag hebben we afgesproken met Elham, haar man en nog een bevriend stel. Elham is een vriendin van WP en Martine, die haar 10 jaar geleden in Esfahan hebben ontmoet. We drinken thee in het luxe Abassi hotel en kletsen over voetbal, politiek, kinderen en andere zaken. Verder laten ze ons met de de auto nog een paar bruggen zien. De sfeer zit er goed in. Vriend 1: "Peter I have a question" Peter: "5 dollar", er wordt smakelijk om gelachen.

We genieten in Esfahan, Peter en ik zijn meer uit shoppen geweest en komen thuis met armbanden en Gaz (soort noga). De sfeer is die avond wederom weer eens goed.
De laatste avond genieten we nog even van het buitenleven in Esfahan door heerlijk in het park aan de rivier te eten.

Gisteren zijn we dan voor het eerst met de bus gegaan. Van Esfahan naar Yazd. Een rit van 5.5 uur. De chauffeur heeft na 4 uur nog steeds geen stop gemaakt en we moeten zeiken en de kinderen zijn vervelend. Ik besluit om de chauffeur hier even op Hollandse wijze op te wijzen, maar in de bus denken de mensen minstens dat ik uit ben op een rel... De jongen voor mij (die geen Engels spreekt) probeert in zijn telefoon een zin te vertalen naar het Engels. Ik begrijp hier uit dat ik mijn geduld moet bewaren. Nukkig ga ik weer zitten in mijn stoel, uiteindelijk stoppen we helemaal niet.

Na een taxiritje komen we aan in een woestijndorp. Een jongen van 11 op een brommer wijst ons de weg en we komen aan bij farvardinn, ons hotel. Het is hier mooi en rustig. En er zitten wat backpackers die vooral over andere landen praten "how was Armenia?" Blabla.

Vanochtend gaan we een tour doen de woestijn in. In een witte ronkende Toyota 4x4 zit Mohammed op ons te wachten. Mohammed is wel van een beetje scheuren. We pakken de stijlste zand hellingen naar beneden en stuiteren door de jeep heen. Als we denken dit kan niet, dan denkt Mohammed Yes I can. Het is wild, zeker met de kinderen maar wel een avontuur. Na 30 minuten staan we alleen vast in het zand. Mohammed is toch wat te overmoedig geweest. Maar gelukkig heeft Peter ervaring met vaststaande Jeeps in Tanzania en heb ik ook nog 2 linker handen. Met een beetje hulp komt de jeep we los. Gelukkig maar want we fikken weg in een graad of 35.
Vrouwen en kinderen ook weer een beetje blij.

Later mogen we nog op kamelen rijden en op quads. We hebben een leuke dag gehad.

Check ook onze facebookpagina: www.facebook.com/backpackenmetkinderen