De laatste dagen

Na onze avonturen in de woestijn gaan we naar Yazd. Een stad in het midden van Iran die tegen de woestijn aan ligt. Hierdoor is het straatbeeld zanderig, zowel de huizen als de straten. We vermaken ons hier, maar de tijd is kort de volgende dag gaan we per bus naar shiraz. De langste busrit van allemaal (ongeveer 6 uur). Op het busstation plassen we onze blazen leeg en maken we ons op voor de rit. We verwachten namelijk, na onze vorige busrit, niet al te veel stops......'

Shiraz is tof. Drukke straten met een hoop gezelligheid. 'S avonds gaan Peter en ik nog even op pad in de plaatselijke bazaar. Die hebben we namelijk nog niet genoeg gezien. De weg er heen kent wat opstakels. Er staan honderden vrouwen in het zwart voor een moskee waar we ons doorheen moeten banen. Sommige staan met groene
plumeaus te wapperen, de betekenis hiervan is mij onbekend, maar het zal niet hetzelfde zijn als in Nederland. In de bazaar blijven cadeautjes voor de vrouwen uit, maar we vinden wel hele mooie Iraanse voetbalshirtjes. Ik had er al een in Esfahan gekocht maar dat was zo 1 die onder een laag stof lag, waar het cijfer scheef op staat, het logo vervaald is en waar als merk lulhsport ipv ulhsport op staat. Je kent het wel. Deze daarentegen waren een oase voor een voetbalshirtjes liefhebber. Na wat onderhandelen lopen we met een smile en een paar shirts weg. Ik heb er dus twee......Als trouwe lezer van dit reisverslag wil ik je natuurlijk graag belonen! Wie als eerst een reply stuurt op deze mail krijgt het iets minder mooie Iraanse voetbalshirtje van mij (aan mijn aanprijzing zal het niet gelegen hebben).

Dag 2 in shiraz besluiten we naar persepolis te gaan. Een historische stad waar xerxes en Darius hun gloriedagen beleefden. Het was gelukkig meer dan een hoop stenen. We kunnen duidelijk zien dat de stad uit veel paardenhoofden en zuilen heeft bestaan. Na ons bezoek trekken we onze taxi-chauffeur nog over de streep om Naar het graf van Hafez te rijden, een belangrijke poet voor de Perzen. Vrouwen raken de kist aan en zwaaien met Samsungs in het rond.

In de middag besluiten we ook nog even Shiraz in te gaan. We gaan richting een grote moskee. Bij de deur probeert iemand in farsi iets uit te leggen. We besluiten door te lopen, maar hij snijdt ons steeds af zodat we niet echt verder kunnen. We moeten op een stoel gaan zitten en wachten. De vrouwen kleden zich dan nog om, omdat ze een chador om moeten, zeg maar een heel groot kleed, zodat je je vrouw bijna niet meer als vrouw herkent. In de verte zien we een man en een vrouw aankomen met diagonaal over de borst de tekst "international affairs". We weten dat minister Kamp hier net is geweest, maar ze komen dus voor ons. De mannen moeten met de man mee en de vrouwen met de vrouw. Wel zo duidelijk. We worden door het immense complex rondgeleid. Echt immens... Op een reguliere vrijdag komen hier 600.000 man en vrouw om te bidden. Dat is 12 keer een uitverkochte Kuip. We leren van de man veel over de islam en de moskee. De miljarden stukjes gebroken glas die binnen in de koepels schitteren is daar wel een goed samenvattend voorbeeld van. Het glas is gebroken, zodat je je zelf niet goed kan zien, maar oog hebt voor je omgeving, stukje naastenliefde. Een andere reden is dat je niet te trots moet zijn op jezelf, vandaar ook de gebroken stukken. Ook kom ik er achter waarom er in elke moskee een bak met sjoelstenen ligt. Dit is voor het bidden, hier buigt men met het hoofd op als er dus wordt gebeden. In het kantoor krijgen we nog thee, praten we nog wat na en wachten we op de vrouwen. Na 15 minuten zijn die ook weer terug. Marije krijgt nog wat mooie Koraan teksten mee om in de kleren van de kinderen te naaien. Nadat we allemaal onder de Koraan zijn doorgelopen gaan we verder en shoppen we nog wat. De aandacht blijft continu door gaan. Gisteren reed er zelfs een auto op een drukke weg achteruit een stuk met ons mee om de kinderen in de buggy en op onze rug te bewonderen. 'S avonds zetten we onze klaverjas competitie voort.

Vandaag kuieren we nog wat door shiraz, waarin de pink moskee het hoogtepunt was. De naam spreekt voor zich. We chillen nog wat in het park en we gaan naar ons hotel om vervolgens een taxi naar het treinstation te pakken. Het is nog een beetje stressen geblazen, want het station ligt ver uit de stad, maar alles komt goed. Nu zitten we in heerlijk relaxte nachttrein. Peter en Hanna hebben coupe en wij met de kinderen. Mooie landschappen schieten voorbij. Morgen dan de laatste dag in Teheran. Het plan is de befaamde azadi tower en dan lekker naar het ibis hotel bij de AirPort. We hopen op onze eerste plons in een zwembad in Iran! Wel gescheiden natuurlijk.

Dit is het laatste verslag. We kijken terug op een prachtig en gastvrij land en een mooie tijd met elkaar!

Check ook onze facebookpagina: www.facebook.com/backpackenmetkinderen