Welcome to iran

Woensdag 27 april (Koningsdag) is het dan zo ver. We gaan naar Iran. We zijn met een mooi reisgezelschap: Peter, Hanna, Marije, ik en natuurlijk de kinderen Tirza & Rivka. In de avond landen we in Teheran op Iman Kohmeini airport. De hoofddoekjes gaan bij iedereen op, we zijn klaar voor Iran.

In de avond komen we aan in ons hotel 'Hafez' en hier komen we voor onze eerste verrassing te staan. In Iran kan je niets boeken viabooking.com of via de reguliere kanalen, dus hebben we in onze uitgebreide voorbereiding via vage mailtjes alles geregeld. Afijn, in Hafez blijkt nog maar 1 kamer te zijn in het gehele hotel voor het gehele gezelschap. We liggen dus op een rijtje op 5 bedden, het voelt weer even als kamp vroeger. Ook het gat in de grond in de badkamer maakt het helemaal af. Wat een vlooienpit.

Onze eerste dag gaan we Teheran verkennen. Teheran is een drukke chaotische stad met veel lange straten. We gaan met de metro en dit is even wennen. Als we op het perron staan zeg ik tegen Peter dat je veel vrouwen in het straatbeeld ziet. Heel veel vrouwen...... Ik kijk wat rond en zie een geel bord met een zwarte hoofddoek. Grappig bord hoor....Dan komen we er achter dat dit het bord is om aan te geven dat we bij de ingang voor de vrouwen coupes staan. Foute boel dus. Snel banen we ons een weg naar de gemeenschappelijke coupes's.

We bezoeken de eerste dag de bazaar en Golestan palace. De bazaar is leuk en druk. Op een binnenplaats zien we een prachtige moskee staan. Peter en ik besluiten naar binnen te gaan. Daar staat de imam, die alleen Farsi spreekt, vriendelijk naar ons te lachen en een beetje aan zijn baard te trekken. Na wat aandringen door Peter worden we vriendelijk onthaald en rondgeleid door de imam. We mogen in de consistorie, naar het onderwijs- en bidverblijf en zelfs bij de graftombe staan, ook hier aait de man af en toe aan. Alles glinstert hier. Na een fotoshoot met de imam voor de graftombe en de nodige koekjes & suikers voor Tirza verlaten we de moskee.

In de avond shoppen Hanna en ik er nog goed op los: we waarderen ons Iraans beltegoed op, doen boodschappen, kopen echt malt bier. Overal verkopen ze mierzoete malt radlers, maar die zijn we wel een beetje zat. Dus we zijn erg blij met een paar blikjes Efes 0.0. Het wisselen was bijzonder. Het doel was 600 euro te wisselen. Alles moet in Iran cash, omdat je met een buitenlandse bankpas niet kan pinnen. Dus het lijkt veel, maar dit we hebben we echt hard nodig. In het wisselkantoor wil de man gelijk het geld zien en ik geef het onder het glas door. De dikkige man legt het naast zich neer vlakbij een groot raam wat open staat naar de straatkant. Lekker om het daar neer te leggen, 1 graai en weg 600 euro. Hij gaat druk bellen.... OK dit wisselkantoor heeft zelf geen geld.... Het duurt lang en dan haalt de beste knakker het ook nog in z'n hoofd om weg te lopen. En onze briefjes van 200, 100 en 50 euro liggen daar gewoon. Na 10 minuten komt er een rokende dikke maffia uitziende baas met een stapel biljetten. Eindelijk rials.... We tellen het 2 keer na en het klopt! We snaaien nog wat cakejes mee en Hanna en ik gaan weer verder.

De volgende dag gaan we naar Alamut, de bergen in. We nemen de nodige taxi's. Maar we zijn inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat ook hier de taxichauffeurs eikels zijn. Hier een greep van de kansloze voorvallen:

- Verder willen gaan rijden dan waar je heen wilt
- 60 jaar ergens wonen en dan blazen en puffen dat de bestemming ver weg is
- Beweren dat er meerdere plaatsen zijn met dezelfde naam en dat de chauffeur dacht dat je naar de dichtstbijzijnde wilde
- Moeder meenemen in een private taxi

En ga zo maar door.... Het draait allemaal om geld.
Daarentegen zijn de meeste andere Iraniërs schatten van mensen. Oprecht geïnteresseerd, vriendelijk en behulpzaam. Ik geloof dat Peter al een mapje met visitekaartjes kan vullen van vrienden. Verder zijn ze dol op kinderen. Tirza wordt vol gestopt met zoetigheid en krijgt heel veel aandacht. Mensen zijn gelukkig wel zo beleefd om te vragen of ze een foto mogen maken. Een enkele probeert haar te grijpen.

In de bergen bezoeken we het bergdorp Garmaroud. Oude mannen, boerinnen, ezels en een paar oude auto's domineren hier het straatbeeld rondom de kleine moskee. Om het dorp liggen de prachtige bergen met witte toppen. De lucht is hier nog puur, heerlijk! We wandelen, spelen klaverjas en drinken malt bier. We vermaken ons uitstekend.

Na twee nachten gaan we naar de stad Qazvin. Tijdens de terugreis bezoeken we schitterende canyons en het Evan lake. Net als heen slingert de weg erg, zoals je in de bergen mag verwachten. En Tirza heeft dat ook gemerkt..... Idd kotsen heen en terug. Ach ja ze huppelt nu weer heerlijk rond.

In de middag bekijken we de highlights van Qazvin. Voor de avond heeft Peter een mooi restaurant uitgezocht. Ze hebben lekker Europees voedsel, we kiezen schnitzels vis en kip. Maar als we de prijzen zien slaat de angst toe. Zijn ze nou €3.50 of 35 euro... ? In Iran heb je rials en Tomaas. Als de prijs in tomaas wordt aangeduid kan je er een 0 van de 5 of 6 nullen afhalen. Kortom je weet nooit echt waar je aan toe bent. En deze tent is voor Iraanse begrippen chic. Na wat vragen blijkt het de lage bedragen te zijn. En na het afrekenen blijkt dat inderdaad zo te zijn, we eten met ze allen voor €23.

Vandaag vertrokken we naar Kashan met de trein. Als we het treinstation uitkomen, gaat Peter op zoek naar taxi's. Normaal struikel je er over, maar als je ze nodig hebt....
Peter loopt het terrein op en in de verte zie ik dat er een beetje gehaast een man uit een hokje komt met een machine geweer. Peter loopt niet door, verstandige knul. Na een klein gesprek blijkt het hier aardig gecontroleerd te worden en moeten we onze paspoorten even inleveren. Gelukkig mogen we verder. De man zwaait vriendelijk met zijn geweer rond en we gaan naar het hotel .Nu zitten we in een heerlijk hotel. Tot volgende keer.

Check ook onze facebookpagina: www.facebook.com/backpackenmetkinderen