Een sappiger en vollediger verhaal door wp

Tot nu toe verloopt onze reis in Uzbekistan zeer voorspoedig. Na een tussenstop in Moskou kwamen we om 4.30 uur lokale tijd aan in Tashkent op de luchthaven waar een vriend van onze Ali al stond te wachten met een uitgeprint velletje met daarop ' benjamin', wat ons een haag aan vervelende taxi-chauffeurs bespaarde. Na een leuke dag in Tashkent en in het appartement bij Ali zijn we met de trein naar Chimgan gereisd. Veelbelovend op de kaart met een mooi meer, in het echt bleken we tien kilometer van het meer vandaan te zitten midden in een verlaten ski-oord. Er ligt nu absoluut geen sneeuw daar, dus dat was lachen geblazen. We zochten naar een plaats om te slapen, maar dat bleek niet eenvoudig. Naast drie oude verroeste flatblokken zonder ramen (Sovjet-style), een leegstaand vervallen zwembad en een minimarkt waarvoor een meneer shashliks stond te bakken was er weinig te beleven. Mooie bergen, dat wel. Gelukkig bleek de minimarket ook kleine appartementjes te verhuren die in de tuin erachter stonden. Een prachtig vierpersoonsappartement met koelkast en een allerenigste veranda. Toen ik de spaarlamp in de woonkamer verving voor een gloeilamp werd het er zowaar nog echt gezellig ook. Wel een overdosis aan vreemde insecten, maar die beten gelukkig niet. Lekker geklaverjast en ook nog gebigd met de buren uit het appartementje naast ons. Aardige Uzbeken. De dag erna wilden we gaan wandelen in de bergen. Maar we liepen een uurtje en het dorp raakte steeds verder uit het zicht en de wolken werden steeds donkerder. Er zat dikke onweer aan te komen, zo leek het. Marije was zeer beslist en zei dat we absoluut niet verder de bergen in zouden gaan. Via het verroeste zwembad zijn we teruggelopen. Een betere beslissing hadden we niet kunnen nemen, want toen we net bij de minimarket aankwamen, brak er een hagelbui los van heb ik jou daar. Na nog een nacht in het appartement zijn we de bergen uitgegaan en hebben we een taxi genomen voor een ritje van zo een 300 kilometer naar Kokand in de Ferghana-vallei. Op de meest smerige en stukkende hotelkamer na was Kokand voor ons een warm bad. Een vriendelijke student van 16 sprak ons in het Engels aan en nam ons mee naar de Engelstalige school in de stad. We kregen daar een rondleiding door de bilbiotheek met daarin ' de grootste verzameling Engelse boeken van het land (!)' De vijf rekken stonden inderdaad vol. We waren onder de indruk en wisselden wat conversaties uit met scholieren en leraressen. Na deze warme ontvangst in Kokand bezochten we het museum in een oude Madrassa. Prachtige oude zandkleurige historische gebouwen met de bekende ingelegde mozaiekjes. Niet altijd eeuwenoud, zo bleek later. De geemailleerde tegeltje zijn ook in grote dozen bij de plaatselijke Gamma te koop. Het enige probleem in Uzbekistan is het vinden van goed eten. De shashliks die je op iedere hoek van de straat ziet, zijn niet altijd even goed voor de maag. Benjamin en ik zijn al flink aan het knallen geweest. De vrouwen nog niet, omdat ze, slim als ze zijn, erg voorzichtig zijn met vlees.

Na het eten van een lauwe vleesschijf in een of andere snackbar waar het enige kookgerei een magnetron van Chinese makelij betrof, werden we 's avonds op straat aangesproken door een vrouw met een kind en haar man. De vrouw sprak zeer goed Engels en nodigde ons uit mee te komen naar haar huis. We zijn op het voorstel ingegaan en werden al gauw in twee taxis's gestopt. Na tien minuten rijden kwamen we bij hun familiehuis aan en kregen we een vorstelijk ontvangst in een kamer vol prachtige tapijten, gordijnen en familie. Toen de thee en het brood waren aangerukt, begon het vragenvuur. Wat we allemaal zoal verbouwen in Nederland (nee, geen katoen en rijst), waarom we nog geen kinderen hebben, hoeveel liter melk de Nederlandse koeien wel niet geven, hoe een melkrobot werkt en hoe ons parlementaire stelsel in elkaar steekt. Vader was een wijs oud man en wist ook te melden dat we in Nederland goed zijn met tulpen. Na een rondleiding door het huis en een demonstratie van hoe babies in Uzbekistan worden ingepakt voor de nacht (het piemeltje verdwijnt in een innovatief slurfje dat leidt naar een bakje onder het wiegje!!), werden we overladen met kleine cadeaus en in de eigen taxibus van de man naar het hotel gereden. Na een overdaad van dankjewels en andere plichtplegingen konden we het niet langer voor ons uitschuiven: we moesten dat vieze donkere hol in dat ze ook nog hotel durfden te noemen. Benjamin inspecteerde de kamer nog even met met een professionele blik. Het was inderdaad verdomde interessant om nou eens precies te kunnen zien hoe zo een verenmatras er aan de binnenkant uitziet. En hoe ze die westerse toiletpot vakkundig IN de vloer hadden gemetseld zodat je er toch nog gewoon op kon hurken zoals we hier gewend zijn. De parasieten op de kast lachten smakelijk mee. Desondanks heerlijk geslapen en geen diarree. Alleen 's ochtends dan, maar dat was prima, want er had nog maar een persoon voor ons het gemeenschappelijke toilet gebruikt, zodat er maar een drol op de rand lag.

Vandaag zijn we met de bus naar Andijon gereisd. Na een kipperitje van vier uur (tegen een enorme zak worstjes aangedrukt) vonden we al snel het hotel. Een pronkstuk van een kamer vergeleken met de vorige. De bazar was vanmiddag overigens een feest. Als vorsten werden we onthaald met gratis broden en snoep. Iedereen wilde met Benjamin op de foto en Marco van Basten zijn ze hier nog niet vergeten!