Het sprookje Samarkand

We vervolgen onze reis naar Margilon, een wat kleinere plaats in de Fergana Vallei. Hier staat de bekendste zijde fabriek van Oezbekistan, en daar willen we graag een bezoekje aan brengen. Benjamin en WP gaan eerst een kijkje nemen bij het enige hotel in deze plaats, hotel Margilon. De ambiance is hetzelfde als het eerdere baggerhotel in Kokand. Als we vragen aan de eigenaar of we hier kunnen slapen blijkt dit niet mogelijk te zijn voor buitenlanders. De vriendelijke man van de Silk Factory vertelt ons dat ook Oezbeken hier nooit slapen, het hotel staat dus midden in het centrum op kosten van de overheid weg te rotten. In de zijdefabriek komt Marije helemaal los, de zijdecocons worden gekookt, de zijde van de rups afgetrokken en in grote pannen vol met kokend hete verf gegooid. Daarnaast kijkt Marije jaloers naar een vrouw die al twee jaar bezig is met het knopen van een tapijt.
Omdat we hier niet kunnen slapen gaan we nog dezelfde dag door naar Tashkent met de taxi. Gelukkig maken we genoeg stops om onze benen te strekken, onze taxi chauffeur moet aan zijn vijf gebeden per dag komen en moet een keer zijn gastank volgooien. We moeten uitstappen, onze chauffeur rijdt door naar een gevaarlijk terrein waar iedereen zijn motor- en achterklep open heeft staan en vervolgens tijdens het tanken buiten een straal van 30 meter van hun auto blijven. Gelukkig ontploft er niets en komen we veilig aan in Tashkent. Hier overnachten we in een lux staatshotel in het station en nemen s ochtends op tijd de trein naar Samarkand.
In Samarkand zien we de eerste touringcars met toeristen, maken direct kennis met het prachtige doch oosterse Registan plein. Men spreekt ook wel over het mooiste plein ter wereld. Google het eens zou ik zeggen. In Samarkand zijn we nu drie dagen, en slapen in een hostel met veel andere backpackers. De grote verhalen over allerlei omringende landen vliegen hier door de lucht. Ook doet men makkelijk over Afganistan maar niemand is er volgens mij echt geweest. We slenteren lekker door deze plaats, zien de moooiste gebouwen ter wereld allemaal ingelegd met prachtige mozaik en fantastische koepels. Het weer doet goed mee, het is hier rond de dertig graden, en we hebben hier ook lekker tijd om te relaxen, bijvoorbeeld in de zeer aangename tuin van het hostel.
Een avond in het hostel spreken we een franse onderzoekster die zich verdiept in Uzbeekse rituelen en gewoontes. Zij laat ons een hele andere kant zien van de mensen hier en de manier waarop het leven hier gaat. Na een nacht slapen slenteren we weer door de straten en zien we ons eigen Oezbekistan weer; vriendelijke mensen, aardige mannen, onafhankelijke vrouwen en zelfs wat verliefde stelletjes. Toch is ons Oezbekistan niet meer dan een droom voor veel Oezbeken.
Morgen gaan we met de trein naar Bukhara en laten we ons weer verrassen.