Transsylvania en Chisinau (moldavie)

Marije:
We beginnen onze reis op Dortmund airport, de luchthaven waar we alweer 6 jaar geleden aan onze eerste backpack reis begonnen. Nostalgie alom wanneer we het bushokje voor de airport passeren waar we toen 'overnacht' hebben. Aangekomen op de kleine luchthaven Targu Mures (Roemenie) alweer een herinnering aan onze eerste vakantie, we moeten namelijk een taxi nemen. Gelukkig is het hier in Transsylvanie een stuk relaxter dan destijds in Boekarest, en hoewel de taxichauffeur toch een beetje zijn best doet om er meer uit te slaan weten we deze keer al zijn vijf trucs (het niet op de meter rijden, het aanbieden van appels, door willen rijden naar onze eindbestemming 50 km verderop ipv naar het busstation, geen wisselgeld hebben en beweren dat we ook voor zijn terugreis moeten betalen) goed te doorstaan. Onze eerste dag brengen we verder door in Sighisoara, een pittoresk en relaxt plaatsje, een hete anderhalf uur met de bus verderop. Ondanks de hitte genieten we van het Transsylvanische landschap, wat wel wat wegheeft van de Ardennen maar dan toen daar nog paard en wagens reden..
De volgende dag gaan we terug naar Targu Mures omdat we vanaf daar de nachtbus naar Chisinau zullen nemen. In de bus maken we kennis met Cristi, een pianist uit Boekarest die een paar dagen naar zijn familie in Targu Mures gaat. Hij biedt aan ons te helpen om uit te vinden waar we kaartjes voor de bus kunnen kopen, aangezien we weten dat er een bus gaat, waar deze ongeveer vertrekt en hoe laat deze ongeveer gaat maar daar houdt het ook mee op. We klimmen op de achterbank van zijn moeders auto (die we moeten delen met een tafel en een meisje) en komen zo terecht bij Casa Iona, een tehuis voor kinderen (inmiddels vooral tieners) met aids die gerund wordt door de Rhema foundation (http://www.casaiona.ro/?page_id=108〈=en) waar zijn moeder directeur van blijkt te zijn. Tot een aantal jaar geleden kwamen hier regelmatig groepen Nederlandse vrijwilligers om te helpen, dat blijkt ook wanneer we een korte rondleiding krijgen over het terrein waar behoorlijk wat door Nederlanders gebouwd is. We lunchen mee in het tehuis, waar we ons prima vermaken met de bewoners van het tehuis. Cristi heeft inmiddels geregeld dat de nachtbus naar Chisinau in onze plaats stopt (dat moet je blijkbaar van tevoren aangeven, anders slaat de bus die halte over) en nodigt ons uit om mee te gaan naar het zwembad. Na een aantal autoritjes kriskras door Targu Mures (moeder moet nog even bij de pedicure afgezet en weer opgehaald worden, een van de jongens van het tehuis moet bij het ziekenhuis afgezet worden voor een prik omdat hij door een hond is gebeten, in de shopping mall brengen we wat eten bij een medewerkster van de foundation die daar een kraampje met door de bewoners van het tehuis gemaakte sieraden bemant en halen daar tegelijk zijn vriendin Sasha op) komen we bij een opvallend mooi recreatiegebied bomvol jongeren en beats van avici waar we de middag aan het zwembad doorbrengen. We hebben een ontzettend gezellige en interessante middag en Cristi en Sasha zetten ons uiteindelijk mooi op tijd af bij de bus die ons in zo'n 12 uur naar Chisinau zal brengen.

Benjamin:
Nadat we netjes zijn afgezet door Sacha en Cristi starten we aan onze 12 urige busreis naar Modavie. Chisinau om precies te zijn de hoofdstad. We dutten wat en luisteren naar de muziek van het gezin achter ons, waarbij het repertoire bestaat uit enkel en alleen danza kaduro en nossa nossa.
Uiteindelijk belanden we slaperig bij de grens. Een man met een pet zoals ik hem nog nooit heb gezien. Begint zeg maar smal om het hoofd en ontpopt zich dan in enorme pannenkoek. Marije doet er wat lacherig over, maar dit straalt toch wel wat uit. Daarna komt er nog een vrouw met een lampje om de banken te controleren en dan zijn we in Moldavie, het armste land van Europa. Het oogt behoorlijk puur. Geen reclameborden, geen winkels, geen showrooms, geen restaurants, enkel en alleen grijze huisjes, zandweggetjes en heuvels. Hoe dichter we bij Chisinau komen hoe meer de werleld zoals ik hem ken dichter bij komt. Gisteren hebben we de stad verkent en daar hadden we meer dan genoeg tijd voor. Ik wilde namelijk graag naar een voetbalwedstrijd van Dacia Chisinau gaan, maar ik de ochtend bleek al dat de tegenstander er geen zin in had en dat de drie punten naar Dacia gingen. Sja leuk, maar geen wedstrijd. We zijn zo hondsmoe dat we een uurtje willen gaan tukken om 17:30, we worden pas om 23:30 wakker wat ons de unieke kans geeft om het nachtleven van Chisinau fit te verkennen. We vermaken ons tot in de vroege uurtjes in een club met Moldaviers en danseressen. Morgen naar Transistrie, een provincie die zich zelf heeft uitgeroepen tot staat en waar men nog steeds de oude sovjettijden aanhangt. Ik ben benieuwd…