Transnistrie en Oekraine

Marije:
We hadden het hostel in Chisinau voor 2 nachten geboekt maar daar hadden we achteraf een klein beetje spijt van. De stad zelf biedt niet al teveel bezienswaardigheden en alle wijnmakerijen in de omgeving waar we graag een uitstapje naar wilden maken zijn dicht ivm feestdagen. Een poging om nog naar de overblijfselen van een dorpje te gaan wat ook erg mooi blijkt te zijn mislukt vanwege logistieke redenen. Uiteindelijk vinden we nog een gids die ons meeneemt naar tweetal kloosters zodat we toch nog iets gezien hebben.
De volgende ochtend stappen we in de trein naar Tiraspol (Transnistrie http://nl.wikipedia.org/wiki/Transnistrie), misschien wel het meest avontuurlijke deel van onze reis. Dat blijkt al wanneer we de door het kleine communistische staatje zelf uitgeroepen grens passeren waar een tank ponitificaal op Moldavie gericht staat. Bij aankomst op het station moeten we een aantal formulieren invullen en later bij een registratiekantoor of politiebureau laten afstempelen. Een ietwat strenge beambte spreekt gelukkig engels en vraagt of we vrienden hebben hier. Wanneer we antwoorden dat dit niet het geval is lijkt hij niet te begrijpen wat we hier dan komen doen... Ondanks dat er dus niet veel toeristen lijken te komen hebben we een heel fijn hotel gevonden dat gelijk ook voor ons iemand naar het registratiebureautje stuurt om de registratie in orde te maken. Tiraspol is verder een bizarre plaats om rond te lopen: nergens westerse uitingen/reclame, overal hamers, sikkels, foto's van de president een gigantisch beeld van Lenin en een eigen Roebel. De restaurants zijn op een hand te tellen en daarvan is dan ook nog eens de helft dicht.
Voor de volgende dag bereiden we ons voor op een toch enigszins spannende treinrit Transnistrie uit, er wordt in de reislectuur namelijk gewaarschuwd voor behoorlijk hebzuchtige Transnistrische grenswachten. Op het station aangekomen spreekt dezelfde beambte ons weer aan en knikt goedkeurend als hij de stempel van het politiebureau ziet. Daarna kunnen we gewoon rustig op de trein stappen, nadat we onze laatste roebels nog snel even uitgegeven hebben omdat die zodra we de grens naar Oekraine over zijn waardeloos zouden worden. Bij de grens naar Oekraine krijgen we alleen bezoek van Oekrainse militairen met een lachwekkend snuffelhondje. Hoewel we andere mensen wel snel hun tassen weg zien stoppen en de controle van andere paspoorten soms met behoorlijk wat vragen gepaard gaat, is meneer soldaat bij ons vrij snel klaar, en rijden we even later zonder problemen Oekraine in.
In Odessa brengt een taxi ons naar het adres van de vooraf geboekte (en voor onszelf waarschijnlijk onvindbare) kamer in een appartement in een van de vele oostblokflats. Er is niemand bij aankomst, en van het hostel staat ook niets aangegeven. We proberen te bellen maar krijgen geen gehoor, de 'deurvrouw' heeft echter nog een ander nummer. Even later komt Sergei aangefietst, hij spreekt geen engels, maar iemand die hij even later langdurig aan de telefoon heeft wel. Het duurt allemaal erg lang en af en toe krijgen wij degene aan de andere kant van de telefoon aan de lijn, en legt ze ons het een en ander uit. Uiteindelijk zijn we toch gesetteld en trekken we eropuit om Odessa te bekijken. Het blijkt een heel aardige plaats te zijn met mooie gebouwen en een gezellig centrum. Halverwege de middag krijgen we een smsje hoelaat we verwachten aan te komen bij het hostel, en blijkt er een 'misverstand' te zijn ontstaan, het kost behoorlijk wat tijd en moeite voordat we door hebben wat er precies niet klopt maar het blijkt dat Sergei ons een beetje een loer heeft gedraaid door ons zijn eigen appartement te verhuren in plaats van degene die we via internet geboekt hadden en waar hij ook als loopjongen/receptionist voor werkt. Nu zitten we ineens met 2 appartementen in onze maag. Om een lang verhaal kort te maken: we verhuizen uiteindelijk naar de kamer die we daadwerkelijk geboekt hadden, krijgen ons geld van Sergei terug en een (enigszins engels sprekende) vriendin van hem komt nog langs om alles uit te leggen en te vragen of we alsjeblieft een ander verhaal tegen de baas van Sergei (de eigenaar van het hostel) willen vertellen omdat hij anders ontslagen wordt (later werd dit zelfs vermoord..). We beloven in elk geval dat we nog contact hebben met de eigenaresse om in elk geval niet Sergei's naam te noemen en laten het daar verder bij. Leuk dat ze ons eerst proberen op te lichten en vervolgens het probleem bij ons neer weten te leggen... We krijgen s avonds nog wel een smsje of we willen schrijven dat de deurvrouw ons dat andere apartement heeft verhuurd maar dat negeren we verder, we zijn er wel klaar mee. De volgende ochtend vertrekken we maar snel van deze toch wat ongemakkelijke plek en brengen een heerlijke dag door op een strandresort in Odessa, waarna we 's avonds de nachttrein naar de Krim nemen. Lekker eerste klas, mm...

Benjamin:

We pakken de nachtrein in Odessa. Dit keer reizen we als de tsaar en tsarina van Rusland rond, 1e klas. Erg luxueus een eigen kamer met tv, we slapen heerlijk. De volgende middag komen we na wat overstappen aan in Jalta in de Krim. De Krim is een schiereiland in de zwarte zee. Eigenlijk een van de weinige plekken waar de rijke Sovjets vroeger aan een zee van een zonovergoten vakantie konden genieten. Vandaag de dag is dit schiereiland behoorlijk Russisch georienteerd. Het Russisch wordt dan ook gesproken en de mensen zijn niet veel aardiger dan in het verkeerde all inclusive hotel in Turkije of Griekenland. Enthousiast als ik was heb ik in de trein de tijd gehad om vanuit een boekje het Oekraiens een beetje eigen te maken. Maar goed, het helpt niet hier in de Krim, zodra ik in engels begin of iets in het oekraiens zeg gaan de ogen de andere kant op. Je vraagt je af waarom de Russische vocabulaire uberhaupt woorden als dobri den (goede dag) en spasiba (bedankt) bevatten.Vanaf nu heb ik dan besloten om me aan te passen en gewoon mijn geld neer te pleuren en aan te wijzen wat ik wil. Na een dag me als een hork te hebben gedragen, voelt het alsof dit me niet helemaal past. Ik leer een paar Russische woorden en ik begin steeds iets meer glimlachen te ontvangen. Misschien is de wereld toch een beetje een spiegel van jezelf. We genieten enorm van het weer. In de Krim komen we op interessante plekken zoals het paleis waar het Jalta verdrag is ondertekend. Een tafel waar de grote 3 (Roosevelt, Churchill en Stalin) in 1945 een verdrag tekenen over de verdeling van Europa. Verder een kabelbaan (met prachtig uitzicht van de top) en het zwaluwsnest bezocht. Na Jalta chillen we een aantal dagen in Novy Svit, een prachtige baai en een prima kamer aan de zee. Hoewel het met mij en de Russische Oekraieners al een stuk beter gaat, is het uiteten gaan een enorme uitdaging. Geen letter in het engels en alles is ook nog in cyrilisch schrift. Het laatste hebben we ons al goed eigen gemaakt. 80% van de letters kunnen we vertalen. Alleen dan staat er iets russisch.....

Eigenlijk overal waar we geweest zijn hebben we nooit zoveel taalproblemen gehad: het schrift, de talen en de onwil van de mensen. Voordat we naar India vertrokken hebben we van onze vrienden een boekje met plaatjes gekregen. Na onze reis in India kwam deze ongevouwen terug. Nu is de bladzijde met het zakje friet en de kip veelvulidg gebruikt, bedankt friends!

In Novy Svet maken we een fantastische wandeling. De Krim is dan echt heel mooi, zoals de vrouw ons in Tiraspol al zei; Paradise! We zien vanaf een rots voor het eerst van ons leven dolfijnen in het wild. Misschien wel 20..... we kijken er lang naar en genieten. Uitgerekend in Oekraine. Turkije de Canarische eilanden, en zelfs Kreta met de dolphintour (a 20 euro per kaartje) hebben dit niet kunnen bieden.

Gisteren zijn we naar Bakhchisaray gegaan (nog steeds de Krim, Oekraine). Bakhchisaray is een Tatar dorp, hier leeft een meer oosters/islamitisch achtig volk. Opgeschoten jongens vertellen mij in goed Engels waar goede restaurants zitten, twee oude rokende mannen maken ruzie omdat ze beiden de weg aan ons willen uitleggen. We komen aan in een warm bad van handelsgeest en hospitality. We drinken turkse koffie op zitbedden, eten shaslicks vanuit de engelse kaart en genieten van de sfeer hier. Nu zit ik voor de zoveelste keer op onze transporthub van de Krim Simferopol. Straks met de nachtrein naar Kiev....